حقیقت در نزد شما در ارقام است . در دلایل و علل . حقیقت در نزد شما در دنیاست در برابر شما مانند منظره در برابر سیاحتگر ، مانند افق  در برابر دریانورد.

نزد ما حقیقت هیچ شباهتی به اینها ندارد . در دوردستها نمی درخشد ، در همین نزدیکیها آواز سر میدهد . در انتهای  راه نیست ، خود راه است  . در برابر ما نیست ، در میان ما است .

ما همان گونه در حقیقت غوطه وریم که کودکان در آبی ژرف ، در آن شنا میکنند ، از نظر ناپدید میشوند و باز میگردند . با سبزه ای در دستان و معمایی بر لبان:

چیست که ما را بهتر از مادر میشناسد ؟ مرگ.

باد از کجا می وزد ؟ از کتاب کهنه ای که فراموش کرده ایم آن را بربندیم.

سخن راست را از کجا باز شناسیم ؟ از سکوت آن.

برف چیست ؟ اندکی سردی.

آن چیست که تا سپیده دم میرقصد ؟ ستاره.

آن چست که هنگام راه رفتن رد پیش را پاک میکند ؟ خوبی.

آن چیست که فرشتگان را بر ما برتری می بخشد ؟ سرشت بس والایشان.

سگی که صاحب خود را به دندان می گزد چه نام دارد ؟ افتخار.

آن چیست که پس از مرگ می خندد ؟ باران در میان شاخسارن.

آز چیست که از داستان ما غذا می خورد ؟ امید.

آن چیست که تنها در غیاب ما به سراغمان می آید ؟ عشق.

آن چیست که تب دارد بی آنکه هیچگاه بیمار باشد ؟ زمان.

آن چیست که نور را با دستمالی آلوده پاک میکند؟ جنون.

آن چیست که ناخوانده وارد میشود و نارانده خارج ؟ زندگی.

این سان به سراغ حقیقت برویم . همان گونه که کودک سر وقت بازی میرود : بازنده  ، برنده ، بازنده ، برنده

و همواره آماده سخن گفتن و همواره آماده بازی کردن

زیرا اگر نزد شما حقیقت چون سالخوردگان است ، نزد ما چون کودکان است.

رفیق اعلی – کریستیان بوبن ( نیایشهای فرانچسکو قدیس )